وصل دوست

خبـری ده زنگار که زعالم دل ریشم

جفا نکند به جان عالم چه چـاره اندیشم

به صد عشوه کنار رفت پرده وصل دوست

چه لطف زآن آه که ناتنیـه تن خویشم

اجل گشته وصل تو فکر هجـران باش

دولت یار مـرا بس که من دوراندیشم

مست و خراب کوی اویم صبرست مرا

آن خال سیـه حلقه ی جان زد نیشم

قسـم به جان جهان تا سر زلف تو

پیمان نشکنم رسم مردانگیست کیشم

مـرا با دیر و میکده انس دیرینه ایست

طالب غبار خـاک توام چونکه درویشم

زین همه حـزن انگیز حاجتی ست مرا

گو نرود دل عاشق ز یاد به عافیت خویشم