سوی کمال

به خیال خود گریه میکردم

زمانه به وهم شوربختی من میخندید

آنگاه که من سوار قایق کاغذی نشدم

آب زلال و پاک بود

من درآب جز زلال و پاکی نمی دیدم

سوار بر قایق کاغذی آرزوی کوچکی بود

چه لذتی دارد از سایه نارون گذشتن

آزروی بزرگ غسل و پاگیزگی بود

اما زمانه همچنان در حال خنده

باید امتداد ادراکم را سوی دیگر پهن میکردم

تنها زلال و پاک بودن کافی نبود

زارم بالا گرفته بود

اخم از ابروانم عبور کرده بود

سطح ذهنم تجربه آشفتگی میکرد

آب در زلال و پاکی تنها نبود

درامتداد کمال ، روان بود

گریه ام، آغاز دوباره بود.