امید و اراده

پائیز بود.

زمستان شد.

هر کسی، هیچکس نداشت.

کسِ من، تنها بود.

گل، همیشه بهار داشت

بهار، همیشه گل.

گل همیشه بهار، چه میدانست که من

دوست دارم پائیز و زمستان را.

گلبرگ های امیدِ آمدن بهار را.

ساقه های اراده ی رسیدن بهار را.

همه در پائیز و زمستان بود.

در دل ما می کاشت 

دانه های امید و اراده را

نسیم پائیز خزان، سوز سرد زمستان.

گل همیشه بهار عاشقی نکرد.

تنها گذاشت:

شقایق را

نسترن و سوسن را

گل سرخ را

باور کنیم بهار را 

در پائیز و زمستان 

باور کنیم: 

هاگ های فرو خورده ی خاک را

باور کنیم:

 هجای هاشور طبیعت پاک را

پایان شب سیاهی نیست

باورکنید سحر را