گام سپید

سهره ای بودم بی شهره

در پی دانه ی ابکاره.

ناله ی من خانه نداشت.

دانه ی من سفره نداشت.

دِیر تنگ!

تُنگ بوزه ی من سرخ بود

...

چرا؟...

بد پوزه، آغازه ی کفش هایم را

سیاه

بخاک ماسید

...

من که؛

پاهایم در سرای سپید

جا خوش کرده بود

...

و دستهایم!

تنِ گُر گرفته ام را تا وادی ایمن

چه غریبانه می کشید

...

به خواب اندر شدگان

بشنوید

بانگ سبک گام سپید را