سفر

باز است جاده

راه سفر را نبندید

شقایق، دیروز تو را برای

امروز حاشا میکرد.

سخت ترین نفسها، از رنگها 

حادثه دیده اند.

و من امضاء کردم تمام فصل های

با تو زیستن را،

اما

باز است جاده ی نیایش.

هوایی در ابر خواهش،

بلند است خواب تنهائی من.

نیلوفری که در جاده است

خواب من بود.

اشاره ی انگشت وسط خط جاده

 بسوی من بود.

و تو عبور میکنی بسویم از آنجا،

تراویدن راز باران آنجاست.

منتظر موج خنده های تو خواهم ماند

به سبک اشکهای سحر