گمگشته

لبریزِ خیالت را

پیمانه

میگیرم

آنگاه می فهمم و

 درد را

بر دوش سایه،

زمین میکشم

تا که رد پایم را

گم نکنی،

با من بیا

اینجا سبط سَبُع،

سبیل را

هزاران بارسترونِ سبکسار،

به سترگی نزائیده است.

خامکار،

خامْ طمع را

در خانقاه سر نمی برند.

پ.ن

.

.

 .

نفر

اگر شتر بود

وحشی تکامل می یافت.

انسان، انسان است

http://www.shereno.com/profile.php?op=show&uid=38785

---